Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Semadeni-Konopacka Irena

prof. dr n. med. Irena Semadeni-Konopacka (1901–1984)
chirurg stomatolog, uczestniczka Powstania Warszawskiego

Urodzona 5.05.1901 roku w Hołuzji na Wołyniu. Uczyła się w Moskwie w gimnazjum. W 1919 roku udało się jej przyjechać do Warszawy, w 1920 roku zdała maturę. W 1925 roku ukończyła Państwowy Instytut Dentystyczny, po czym została asystentką prof. A. Meissnera (1926–1932) w Klinice Chirurgii Stomatologicznej. W latach 1932–1935 była lekarzem wolontariuszem w Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Uniwersytetu Warszawskiego kierowanej przez prof. A. Czyżewicza. W 1927 roku poślubiła Tadeusza Semadeniego, sędziego Sądu Okręgowego w Warszawie i wybitnego sportowca. Miała dwóch synów. W czasie okupacji, gdy Tadeusz Semadeni brał czynny udział w konspiracji przy Delegaturze Rządu na Kraj, Irena utrzymywała rodzinę, prowadząc prywatną praktykę dentystyczną. Równocześnie uczestniczyła w działalności konspiracyjnej AK jako „ciotka cichociemnych”. Opiekowała się kolejno trzynastoma skoczkami. Po wybuchu Powstania Warszawskiego objęła szpital przy ul. Okrąg na Czerniakowie (pod pseudonimem dr Konstancja), operowała rannych i kierowała personelem złożonym z harcerek. 18 września, gdy zdziesiątkowane oddziały powstańcze wycofały się z dzielnicy, nakazała sanitariuszkom opuścić z żołnierzami szpital, a sama pozostała z rannymi. Była świadkiem wymordowania przez młodego oficera SA stu dziesięciu z nich. Nielicznych udało się jej ocalić i dotrwać z nimi do kapitulacji powstania. W walkach powstańczych straciła męża i starszego syna – Alika.

W 1945 roku wyjechała do Gdańska, gdzie została adiunktem i kierownikiem Kliniki Stomatologicznej Akademii Medycznej. Równocześnie postanowiła studiować medycynę – została przyjęta na IV rok, dyplom dostała w 1948 roku Następnie 1.06.1950 roku obroniła pracę doktorską z ginekologii. W listopadzie 1950 roku objęła stanowisko zastępcy profesora i organizatora tworzącej się Katedry Chirurgii Stomatologicznej Pomorskiej AM w Szczecinie, którą kierowała przez piętnaście lat (1953–1968). W 1955 roku otrzymała tytuł docenta, w 1961 roku profesora nadzwyczajnego. Oprócz kierowania kliniką pełniła wiele funkcji naukowych i społecznych. W 1969 roku, w związku z pogarszającym się zdrowiem, przeszła na emeryturę i powróciła do Warszawy.

Odznaczona Krzyżem Walecznych za udział w Powstaniu Warszawskim, nadanym przez polskie władze emigracyjne w Londynie w 1949 roku, a przekazanym do Polski na początku lat osiemdziesiątych. Odznaczona również Krzyżem Kawalerskim Odrodzonej Polski i in.

Zmarła 8.04.1984 roku w Warszawie. Spoczęła na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym.

Tak wspomina matkę prof. Zbigniew Semadeni: „Traktowała Szczecin z wielką sympatią. Należała do grupy pionierów tego miasta, przybyła w czasach, gdy były tam jeszcze zgliszcza, a sytuacja niepewna. Czuła się w Szczecinie dobrze, była doceniana przez władze lekarskie i polityczne (m.in. gdy ok. 1966 r. poczuła się zagrożona przez pewnego wpływowego członka PZPR, kierownictwo Akademii Medycznej stanęło po jej stronie). Była dumna ze Złotego Gryfa, nadanego jej przez władze miasta (1958), a także ceniła bardzo odznakę, ,,Za wzorową prace w służbie zdrowia” (1953).