Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Matysik Janina

Janina Matysik (1922–1996)
artystka malarka

Urodziła się 10.05.1922 roku w Lesznie Wielkopolskim. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (1948–1951) u profesorów Jana Piaseckiego i Eustachego Wasilkowskiego oraz na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych (1951–1953) u znanego batalisty Michała Byliny.

Tuż po ukończeniu studiów, w 1954 roku, osiadła w Szczecinie, wiążąc się na długie lata z tutejszym środowiskiem artystycznym. W 1956 roku jako stypendystka Ministerstwa Kultury przebywała we Włoszech. Malowała głównie martwe natury i pejzaże, przenosząc na grunt szczeciński tradycje warszawskiego koloryzmu, przefiltrowanego przez doświadczenia sztuki abstrakcyjnej. Wspólnie ze szczecińskimi twórcami brała udział w wielu zbiorowych ekspozycjach, począwszy od słynnej Wystawy Młodej Plastyki w warszawskim Arsenale (1955). Prezentowała swoje prace na wielu wystawach w kraju – w Poznaniu, Wrocławiu, Radomiu, Zielonej Górze, Bielsku-Białej, Łodzi, Olsztynie i Katowicach oraz na wystawach zagranicznych – w Ystad i Visby (Szwecja) Aarhus i Skagen, (Dania) Rydze (Łotwa), w Burgas (Bułgaria), Pradze (wówczas Czechosłowacja), Budapeszcie (Węgry), a także w Lubece i trzykrotnie w rostockiej Kunsthalle (1970, 1975, 1981). Miała w Szczecinie szereg wystaw indywidualnych, dokumentujących efekty jej stale rozwijającej się twórczości (1960, 1962, 1969, 1971, 1975, 1977, 1979). Prezentowała też swoje wystawy monograficzne w Poznaniu (1961, 1970, 1975), Koszalinie i Lublinie. Prace Janiny Matysik znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie, Warszawie i Wrocławiu, Muzeum Okręgowego w Olsztynie oraz w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą (Szwecja, Niemcy).

Zmarła 19.01.1996 roku w Szczecinie. Pochowana w Zdunach koło Krotoszyna (woj. wielkopolskie).

„Podstawowe komponenty obrazu” – charakteryzowała jej twórczość Jadwiga Najdowa – „barwa, światło, faktura, pod¬dane świadomemu procesowi twórczemu zespalały się w konfigurację poetycką, w której kreowanie wyższych znaczeń stawało się meta¬forą, powodującą z kolei odniesienia do rzeczywistości – soczys¬tej zieleni oziminy, płowej jasności piasków i wszystko ogarnia¬jącej przestrzeni. Doprowadzone do abstrakcji uogólnienie, będące ostatecznym rezultatem twórczego wysiłku, miało przecież u swego podłoża intymny, subiektywny kontakt ze światem, z naturą, jej postrzeganiem i odczuciem – było więc projekcją osobowości. Malarstwo Janiny Matysik uzmysławia pełnię akceptacji życia, optymistyczną wiarę w sens istnienia, estetyczną postawę afirmującą piękno”.