Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Kałucki Kazimierz

prof. dr hab. inż. Kazimierz Kałucki (1935–2005)
technolog chemik

Urodził się 17.08.1935 roku w Sasowie nad zachodnim Bugiem w województwie tarnopolskim. W 1945 roku, będąc dzieckiem, wraz z rodzicami przyjechał do Polski i osiedlił się w Dębnie Lubuskim. W 1952 r podjął studia chemiczne w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Szczecinie (późniejszej Politechnice Szczecińskiej), wiążąc się z tym miastem i uczelnią na resztę swego życia. Tu przechodził kolejne szczeble kariery naukowej, od asystenta do profesora zwyczajnego, którym był od 1993 roku. W latach 1987–1990 pełnił funkcję prorektora ds. nauki, od 1996 do 2002 roku był zaś dziekanem Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej. Pod jego kierownictwem rozwinął się Zespół Katalityczny i został utworzony Zakład Podstaw Technologii Chemicznej na tym wydziale. W 1992 roku był inicjatorem powołania Instytutu Technologii Chemicznej Nieorganicznej i Inżynierii Środowiska, który stworzył od podstaw i kierował nim do ostatnich chwil życia. Dziedziną działań naukowych profesora była technologia chemiczna i procesy katalityczne. Stopień naukowy doktora nauk technicznych uzyskał w 1966 roku, doktora habilitowanego 1982 roku, tytuł naukowy profesora nauk technicznych nadano mu w 1993 roku. Dzięki pasji, jaką było krótkofalarstwo, w latach 70. XX w. rozpoczął, pionierskie wówczas na Politechnice Szczecińskiej, stosowanie elektroniki w dziedzinie chemii. Umiejętnie łączył też badania naukowe z opracowaniem oryginalnych technologii i wdrażaniem ich w przemyśle. Między innymi zaprojektował, kierował montażem i rozruchem instalacji ditlenku chloru (ClO2) w Instytucie Celulozowo Papierniczym w Łodzi oraz we Wszechzwiązkowym Instytucie Celulozowo-Papierniczym w Leningradzie. Zespół pod kierunkiem prof. K. Kałuckiego opracował wysokoaktywny katalizator syntezy amoniaku, konkurencyjny w stosunku do katalizatorów dostępnych na rynku światowym. Przy współpracy z Instytutem Nawozów Sztucznych w Puławach i Zakładami Azotowymi w Tarnowie uruchomiono produkcję w pełnej skali, która pokrywa z nadmiarem zapotrzebowanie krajowego przemysłu azotowego. Aktywnie działał w Komitecie Badań Naukowych i uczestniczył w pracach Komisji Technologii Chemicznej Komitetu Chemii PAN. Z jego inicjatywy powołano Kongres Technologii Chemicznej, który po raz pierwszy odbył się w 1994 roku w Politechnice Szczecińskiej. Był przewodniczącym Oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego w Szczecinie (kadencja 2004–2006), członkiem Klubu Katalizy tegoż Towarzystwa i American Chemical Society.

W uznaniu zasług otrzymał Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2003). Decyzją kapituły był beneficjentem VIPpremiery, zaszczytu przyznawanego osobie szczególnie zasłużonej dla Pomorza Zachodniego w dziedzinie nauki, kultury i życia społecznego. Polskie Towarzystwo Chemiczne w uznaniu osiągnięć profesora odznaczyło go prestiżowym Medalem Ignacego Mościckiego, przyznawanym za wybitne osiągnięcia w zakresie technologii chemicznej (2003).
Zmarł 8.05.2005 roku w Szczecinie, spoczął w grobie rodzinnym w Mielcu.

„Kazimierz Kałucki łączył w sobie cechy znakomitego naukowca i nauczyciela akademickiego” – wspominali Maria Tomaszewska i Jacek A. Soroka – „stwarzał młodszym współpracownikom warunki rozwoju naukowego. Dzielił się swoim doświadczeniem, zawsze był chętny do dyskusji i pomocy. O uznaniu wiedzy niepodważalnego autorytetu Profesora świadczyło powoływanie Go ponad 30 razy na recenzenta prac doktorskich i habilitacyjnych, był też opiniodawcą wniosków profesorskich. Nigdy nie żałował czasu na twórcze dyskusje, rady i przekazywanie bogatego doświadczenia młodszym współpracownikom. Były to, jak zawsze podkreślał, Jego przyjemność i obowiązek, a sukcesy współpracowników cieszyły Go jak własne. Był otwartym, życzliwym człowiekiem o błyskotliwym umyśle, pełnym życia, humoru a jednocześnie troski o innych”.