Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Samochowiec Leonidas

prof. dr n. med. Leonidas Samochowiec (1923−2006)
lekarz farmakolog, fitoterapeuta

Urodził się 20.06.1923 roku w Pohoście (pow. piński na Polesiu). W 1941 roku uzyskał w Pińsku maturę i podjął pracę w Laboratorium Chemicznym tamtejszego Szpitala Miejskiego. W 1943 roku został wywieziony na prace przymusowe najpierw do Wrocławia, później do Auerbach w Saksonii.

W 1945 roku powrócił do Polski i rozpoczął studia na Wydziale Farmaceutycznym Uniwersytetu Łódzkiego, gdzie w 1949 roku otrzymał dyplom magistra farmacji. W 1952 roku związał się ze Śląską Akademią Medyczną (dziś śląski Uniwersytet Medyczny) w Katowicach, pracując w Zakładzie Farmakologii. Jednocześnie podjął studia na Wydziale Lekarskim tej uczelni, gdzie w 1960 roku uzyskał dyplom lekarza. W 1961 roku przebywał na stypendium naukowym w Inst. Farmakologii Uniwersytetu. Humboldta w Berlinie oraz w Inst. Farmakologii Niemieckiej Akademii Nauk w Berlinie – Buch, a w 1963 przeniósł się do Pomorskiej Akademii Medycznej (dziś Pomorski Uniwersytet Medyczny) w Szczecinie i objął stanowisko kierownika Katedry Farmakologii. W tym samym roku uzyskał specjalizację I st. w zakresie położnictwa i ginekologii. W 1972 roku przeniesiony do Śląskiej Akademii Medycznej jeszcze w tym samym, na własną prośbę, powrócił na szczecińską uczelnię. W 1974 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1982 roku profesora zwyczajnego. W 1977 roku objął stanowisko dyrektora Instytutu Patologii i Farmakologii PAM (przekształconego później w Instytut Farmakologii i Toksykologii), gdzie pracował do przejścia na emeryturę.

Jako naukowiec prof. L. Samochowiec zajmował się najpierw właściwościami farmakodynamicznymi roślin, później prowadził badania nad miażdżycą, a w ostatnim okresie swej drogi naukowej koncentrował się na farmakoterapii doświadczalnej i toksykologii. Był autorem kilku patentów, opracował nowy lek "Cynarex" (stosowany w profilaktyce zatruć dwusiarczkiem węgla). Opublikował 35 artykułów naukowych, skrypty dla studentów (Farmakoterapia stomatologiczna 1977, Receptura 1988) oraz niezwykle cenione Kompendium ziołolecznictwa (1995). Współpracował aktywnie z wieloma towarzystwami naukowymi krajowymi i zagranicznymi, szczególnie z Polskim Towarzystwem Farmakologicznym. Od 1961 roku wielokrotnie reprezentował polską naukę na sympozjach naukowych (m.in. w: Helsinkach, Edynburgu, Zurichu, Mediolanie, Chicago, San Diego, Tokio, Londynie, Cambridge).

Doktor honoris causa Pomorskiej Akademii Medycznej (1995, dziś Pomorski Uniwersytet Medyczny). Odznaczony m.in.: Odznaką Gryfa Pomorskiego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, tytułem honorowym "Zasłużony Nauczyciel PRL", Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Otrzymał indywidualną i zespołową nagrodę I st. Ministerstwa Zdrowia Opieki Społecznej. Za wkład w rozwój rodzimej fitoterapii Polski Komitet Zielarski nadał Mu odznaczenie In plantis magna latet virtus.

Zmarł 4.12.2006.w Szczecinie, pochowany jest na cmentarzu na Dołach w Łodzi.

„Bogaty życiorys profesora może być przykładem zaangażowanej, wielokierunkowej i sumiennej pracy naukowej.” − wspominali współpracownicy L. Samochowca, prof. dr hab. Marek Droździki i dr hab. Anna Machoy-Mokrzynska − „Jego postawa wobec ludzi nacechowana była życzliwością, a optymizm i dobry humor zjednywały Mu powszechna sympatie. Chętnie dzielił się swoim bogatym doświadczeniem i angażował w nowe przedsięwzięcia eksperymentalne. Pomimo przejścia na emeryturę w roku 1993 codziennie przychodził do Katedry i w dalszym ciągu realizował swoje zamierzenia naukowe. W ostatnich dniach swojego życia, mimo choroby i cierpienia, również był obecny w pracy i dzielił się z nami swoimi planami na przyszłość.”