Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie
Starkiewiczowa Julia
prof. dr hab. med. Julia Starkiewiczowa (1908–1978)
lekarz pediatra, nauczyciel akademicki
Urodziła się 30.03.1908 roku w Moskwie, w polskiej rodzinie wysiedlonej w głąb Rosji po powstaniu styczniowym, jako córka lekarza ortopedy Michała Latkowskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. rodzina Latkowskich osiedliła się w Warszawie, gdzie Julia ukończyła prywatne żeńskie gimnazjum (słynną Szkołę na Wiejskiej), a potem Wydział Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego (dyplom w 1932 r.).Specjalizowała się w zakresie pediatrii, pracując w warszawskim Szpitalu Dzieciątka Jezus i w Klinice Dziecięcej Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadziła również poradnię dla niemowląt w III Miejskim Ośrodku Zdrowia.W połowie lat 30. XX wieku Julia Latkowska wyszła za mąż za Witolda Starkiewicza, okulistę. W 1939 r. małżeństwo (z dwiema małymi córkami) przeniosło się, do Lwowa.
Po wybuchu II wojny światowej, rozdzielona z mężem (który jako oficer Wojska Polskiego walczył na froncie, a następnie znalazł się w obozie jenieckim w Niemczech) wróciła z dziećmi do Warszawy, gdzie podjęła pracę pediatry. Od 1940 r. prowadziła oddział noworodków Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych Uniwersytetu Warszawskiego, jednocześnie była lekarzem Domu Ks. Boduena w Warszawie. W takcie powstania warszawskiego zorganizowała punkt opatrunkowy dla rannych i była lekarzem w powstańczym szpitalu przy ul. Mokotowskiej 55. Po kapitulacji powstania została wysiedlona (wraz z rodziną) do wsi Biała Błotna koło Koniecpola.
W 1945 r., po zakończeniu działań wojennych, wróciła do Warszawy, gdzie powrócił także z niewoli mąż. Wróciła też do pracy pediatry w domu wychowawczym ks. Baudouina, gdzie pracowała w czasie wojny i w Klinice Chorób Kobiecych Uniwersytetu Warszawskiego. W 1947 r. uzyskała tytuł doktora nauk medycznych.
W 1948 r. rodzina Starkiewiczów przeniosła się do Szczecina, gdzie powstawała uczelnia medyczna – Akademia Lekarska (później Pomorska Akademia Medyczna, obecnie Pomorski Uniwersytet Medyczny). Julia Starkiewicz rozpoczęła pracę w Klinice Pediatrycznej, którą kierowała (w różnych wariantach organizacyjnych) od 1957 r. do przejścia na emeryturę w 1975 r. W tym czasie uzyskała tytuł profesora nadzwyczajnego (1961), a następnie profesora zwyczajnego (1971). W szczecińskiej uczelni pełniła też funkcje organizacyjne: zastępcy przewodniczącego senatu (1967–1968) i prorektora do spraw Współpracy z Wojewódzkim Wydziałem Zdrowia (1967–1968). W tej ostatniej dziedzinie tj. organizacji służby zdrowia w województwie szczecińskim (dziś zachodniopomorskim) położyła szczególne zasługi, będąc wieloletnim konsultantem wojewódzkim ds. pediatrii (1954–1973) oraz przewodniczącą Rady Konsultantów województwa szczecińskiego. Jej zasługą było zorganizowanie od podstaw system opieki nad dzieckiem w województwie, w tym współpracy między lecznictwem akademickim i terenowym.Badania naukowe Julii Starkiewiczowej obejmowały przede wszystkim zagadnienia nefrologii noworodków. Była autorka szeregu publikacji w czasopismach fachowych oraz współautorką podręczników akademickich i monografii. Była członkinią kilku gremiów naukowych, jak Polskie Towarzystwo Lekarskie, Polskie Towarzystwo Pediatryczne (w latach 1955–1964 prezes oddziału szczecińskiego, w latach 1965–1966 członek Zarządu Głównego), Szczecińskie Towarzystwo Naukowe, Krajowa Rada Pediatrów przy Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie , Komitet Rozwoju Człowieka PAN, Société Internationale de la Pédiatrie, Association Interne de Pédiatrie, Europejska Liga do Walki z Reumatyzmem.
Zmarła 14 .09. 1978 roku w Warszawie. Została pochowana wraz ze zmarłym tego samego dnia mężem – Witoldem na Cmentarzu Wojskowym na warszawskich Powązkach.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969, 1974). W 1985 r. imię profesorów Julii i Witolda Starkiewiczów nadano nowo wybudowanemu szpitalowi w Gryficach (zachodniopomorskie), gdzie znajduje się poświęcona im tablica.
