Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Głowacka Alina

Urodziła się 18.05.1932 roku w Łodzi. Studiowała w Krakowie na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego (dziennikarstwo) i na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu (prawo).

Od 1953 r. pracowała w rozgłośni Polskiego Radia w Szczecinie, gdzie po kilku latach pracy dziennikarskiej objęła  Redakcję Wiejską. Potem kolejno kierowała redakcjami młodzieżową i literacką. W latach 1980–1981 pracowała w szczecińskim ośrodku TVP, także kierując redakcja kulturalną.

Internowana w stanie wojennym, po zwolnieniu w 1982 r. dostała zakaz pracy w radio i telewizji. Rozpoczęła wówczas działać w podziemnej „Solidarności” – kolportowała podziemna literaturę, pisała pod pseudonimem do podziemnej prasy („Jedność”, „Obraz”, „Solidarność PRiTV”).Jako członek Obywatelskiego Komitetu Parlamentarnego „Solidarność” Regionu Pomorze Zachodnie uczestniczyła w rozmowach z kierownictwem ORTV w sprawie przywrócenia do pracy dziennikarzy zwolnionych w czasie stanu wojennego.

W 1989 r. powróciła do pracy w radiu. W 1990 r. zastępca redaktora naczelnego Polskiego Radia Szczecin, w latach 1993–1995 wiceprezes zarządu spółki Polskie Radio Szczecin S.A.W 1998 r. przeszła na emeryturę.

Specjalizowała się w reportażach literackich i montażach dokumentalnych.Była autorką wielu znakomitych audycji w których utrwaliła wiele ważnych dla miasta wydarzeń oraz portrety mieszkańców, w tym twórców szczecińskiej kultury. Tworzyła popularne programy cykliczne, jak. Szczecin znany i nieznany, Spacer z Melpomeną, Z muzami na ty, czy współtworzone z Alicją Maciejowską: Encyklopedia Pomorza Zachodniego, Kawiarnia pod antenką, Bale kapitańskie. Realizowała blok audycji we współpracy rozgłośni w Szczecinie i Rydze (1971). Zbierała relacje dotyczące wydarzeń 1970 r. i strajków w 1980 r., które także stały się kanwą jej audycji (Związkowcy, z A. Maciejowską – 1980, Gwiazdka ’81 – 1989, Sierpień ’80 –2000).

Wielokrotnie wyróżniana i nagradzana za twórczość radiową. W  1969 r. – I nagroda w konkursie Polskiego Radia za zrealizowany z Alicją Maciejowską reportażliteracki Nadzieja. Rzecz o mrzeżyńskich rybaczkach, nominowany w następnym roku do międzynarodowego konkursu Prix Italia. W 1974 r. – „Złoty Mikrofon”, w 1990 i 1991 r. – nagrody Polskiego Radia za reportaż i dokument, w 1995 r. wyróżniona nagrodą „Polskiego Pulitzera” w konkursie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1998 r. otrzymała Złota Odznakę Rozgłośni Szczecińskiej Polskiego Radia. Wspaniałym hołdem dla Aliny Głowackiej i przypomnieniem roli, jaką odegrała w środowisku szczecińskich radiowców jest zrealizowanym w 2011 r. przez dziennikarzy Polskiego Radia Szczecin Agatę Rokicką i Piotra Sawińskiegofilm dokumentalny  Alina Głowacka. Blues, którego grałam, gdzie koledzy i współpracownicy wspominają jej talent literacki, reporterską wrażliwość, energię, dowcip i niezmierną życzliwość wobec ludzi.

Zmarła 12.02.2014 roku w Koszaliniei została pochowana na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym.

„Była […] znakomitą reportażystką – charakteryzowała radiową twórczość Aliny Głowackiej Agata Rokicka – jej kunszt polegał nie tylko na umiejętności odnalezienia niezwykłych ludzi, którzy mają do opowiedzenia niezwykłe historie, ale również na znalezieniu oryginalnego sposobu na ich opowiedzenie.” Zaś Halina Lizyńczyk, wieloletnia radiowa koleżanka, scharakteryzowała ją lapidarnie „Wszechstronna entuzjastka”.