Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie
Zimowski Jerzy
Jerzy Zimowski (1941–2007)
polityk, adwokat, urzędnik państwowy, poseł na Sejm X kadencji
Urodził się 8.08.1941 roku w Krakowie. Po ukończeniu studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964) podjął pracę w Szczecinie. W latach 1964–1972 był prokuratorem Prokuratury Rejonowej, później (1972–1980) radcą prawnym m.in. w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej w Szczecinie. Od 1963 do 1980 roku członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
W 1980 roku wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, był m.in. dyrektorem biura prawnego regionu związku. Razem z Andrzejem Milczanowskim prowadził w Szczecinie filię Biura Interwencyjnego kierowanego przez Zbigniewa i Zofię Romaszewskich, pomagającego osobom szykanowanym przez peerelowskie służby. W latach 1980–1981 był doradcą strajkujących rolników w Ustrzykach Dolnych i Rzeszowie. Internowany 13 grudnia 1981 roku, rok przebywał w Ośrodku Odosobnienia w Goleniowie, Wierzchowie Pomorskim i Strzebielinku. Po zwolnieniu w grudniu 1982 roku ponownie podjął praktykę radcowską, jednocześnie działając w podziemnych strukturach „Solidarności”. Od 1983 do 1989 członek tajnej Rady Koordynacyjnej „Solidarności” w Szczecinie i współpracownik pism niezależnych „Obraz” i „Grot”. W 1988 roku w czasie strajków w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacji Miejskiej i porcie szczecińskim odpowiedzialny za udzielanie informacji dla rozgłośni zagranicznych. W 1989 roku został sekretarzem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie, z którego listy został wybrany posłem w okręgu Szczecin na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej X kadencji. Członek sejmowych komisji: Ustawodawczej oraz Administracji i Spraw Wewnętrznych. W latach 1990–1996, w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Od 1997 roku prowadził własną kancelarię adwokacką Warszawie. Od założenia należał do Unii Demokratycznej, następnie do Unii Wolności i Partii Demokratycznej. Zasiadał też w zarządzie fundacji Instytutu Spraw Publicznych.
Zmarł nagle 15.08.2007 roku w czasie urlopu w Odessie. Spoczął w Alei Zasłużonych starego Cmentarza Rakowickiego w Krakowie. Instytut Spraw Publicznych przyznaje od 2007 roku nagrodę jego imienia za działalność społeczną, publicystyczną lub badawczą poświęconą problematyce migracji.
„Był człowiekiem o wyrazistej osobowości” – wspominał Andrzej Milczanowski – „nieprzeciętnej inteligencji, racjonalnie oceniającym fakty i zdarzenia. Miał duże poczucie humoru i dość często zabarwiał swoje wypowiedzi nutą ironii. Bezinteresowny, prosty i bezpośredni w obejściu, wręcz nie znosił wszelkiej celebry i niemiłosiernie kpił z nadętych ważniaków. Był fanatykiem kina, miłośnikiem muzyki i teatru, znawcą polskiej i światowej literatury. Świetny kompan, zawsze pogodny, nie wymagał wiele od życia, a swoje potrzeby materialne traktował minimalistycznie. Mówił w sposób dobitny, przy pierwszym zetknięciu robił wrażenie „twardziela”. W rzeczywistości był człowiekiem wrażliwym, pełnym wewnętrznego ciepła. […] był po stronie dialogu – i fakt ów stanowił charakterystyczną i jedną z zasadniczych cech Jego osobowości. Uosabiał najlepsze cechy polskiego inteligenta”.
