Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie

Lewandowski Stefan

Stefan Lewandowski (1930–2007)
chirurg, ortopeda, mistrz i rekordzista Polski, olimpijczyk, ps. „Latający Doktor”

Urodził się 30.05.1930 roku w Gdańsku-Wrzeszczu. W dzieciństwie przeniósł się z rodzina do Szczecina, gdzie w 1949 roku ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. H. Pobożnego (1949). Następnie podjął studia na Pomorskiej Akademii Medycznej Pomorskiej Akademii Medycznej (1950–1955).

Uprawiał lekkoatletykę, najpierw jako zawodnik wrocławskiego AZS (1951), potem klubów szczecińskich: AZS (1951–1955), Budowlanych (1956), Startu (1957), Czarnych (1958) i ponownie AZS (1959–1961), specjalizując się w biegach średnich. 22-krotny reprezentant Polski w meczach międzypaństwowych 1953–1960 (8 zwycięstw indywidualnych), 18-krotny rekordzista kraju (800, 1000, 1500, 2000 m oraz sztafetach) i dwukrotny mistrz Polski: 800 m (1959) i 1500 m (1955). Rekordy życiowe: 400 m – 48.4 (17.08.1956 Szczecin), 800 m – 1.46.5 (20.09.1959 Kolonia), 1000 m – 2.19.0 (10.08.1959 Gaevle), 1500 m – 3.41.0 (8.09.1959 Goeteborg), 3000 m – 8.23.0 (20.11.1955 Szczecin). Uczestnik mistrzostw Europy w Sztokholmie (1958) oraz Akademickich Mistrzostw Świata w Budapeszcie (1954) i Międzynarodowych Igrzysk Sportowych Młodzieży (1953, 1955).

Po zakończeniu kariery sportowej poświęcił się całkowicie pracy zawodowej, w której osiągnął znaczące sukcesy. Od 15 stycznia 1957 roku pracował jako asystent w Katedrze Chirurgii Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie u boku wybitnego chirurga prof. Tadeusza Sokołowskiego. Pod jego kierunkiem ukończył specjalizację chirurga-ortopedy. W 1962 roku wyjechał do RFN na zaproszenie Dyrekcji Kliniki Urazów Sportowych w Lüdenscheid koło Dortmundu, gdzie pracował do 1966 jako chirurg-ortopeda. W 1967 roku obronił w Niemczech pracę doktorską, a w rok później nostryfikował w Szczecinie w Pomorskiej Akademii Medycznej. W latach 1968–1971 podjął pracę w Klinice Urazowej u słynnego profesora Adama Grucy w Warszawie przy ul. Lindleya. W 1971 roku ponownie wyjechał do kliniki w Lüdenscheid. Trzy lata później przyjął stanowisko adiunkta w II Klinice Urazów Sportowych w Stuttgarcie. Po ukończeniu specjalizacji (w ośrodku ortopedii urazowej w Tübingen) otworzył własny ośrodek ortopedyczny w Lindau nad Jeziorem Bodeńskim i kolejny ośrodek w 1981 roku w Hamm koło Dortmundu. W czasie pracy w Niemczech jako lekarz ściśle współpracował z Polskim Związkiem Lekkiej Atletyki. Leczył i operował wielu polskich olimpijczyków, m.in. Grażynę Rabsztyn, Teresę Sukniewicz i Bronisława Malinowskiego. Od 1993 roku przeszedł na zasłużoną emeryturę i wrócił do Polski, osiadając na stałe w Szczecinku. Odznaczony odznaką Zasłużony Mistrz Sportu (1962).

Zmarł 2.12.2007 roku w Hamm. Pochowany w Szczecinku.

„Po raz pierwszy spotkałem Stefana Lewandowskiego w 2002 roku”. – wspomina Paweł Bartnik, prezes Miejskiego Klubu Lekkoatletycznego. „Organizowaliśmy wówczas w Szczecinie po 37 latach Mistrzostwa Polski w lekkiej atletyce. Pan doktor Lewandowski był naszym honorowym gościem. Nie znając go, całe życie żyłem w cieniu jego legendy. Moi rodzice bardzo często wspominali z dumą sukcesy wielkiego szczecińskiego lekkoatlety, który był dla nich jednym z symboli szczecińskiej tożsamości, którą musieli budować od nowa w swoim nowym mieście. W 2002 roku od czasów sportowych sukcesów Stefana Lewandowskiego minęło jednak już kilka dziesięcioleci. Gdy w dniu otwarcia mistrzostw redaktor Lechosław Skinder zapowiedział, że za chwilę na bieżnię wyjdzie „Latający Doktor” ku mojemu i wszystkich zaskoczeniu, kibice, którzy szczelnie wypełnili trybuny, zgotowali mu owację na stojąco. To był ostatni wielki sportowy triumf Stefana Lewandowskiego”.