Drzewka Pamięci na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie
Skąpski Bronisław
Bronisław Skąpski (1886-1947) aktor, reżyser, pierwszy dyrektor Teatru Polskiego w Szczecinie.
Urodził się 29.08.1886 roku w Wierzchosławicach po Krakowem. Przez dwa lata studiował na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, później uczęszczał do krakowskiej Szkoły Dramatycznej Stanisława Knake-Zawadzkiego. W 1907 roku zadebiutował na scenie Teatru Miejskiego w Krakowie, którego dyrektorem był Ludwik Solski. Występował w Teatrze Polskim w Poznaniu (1907), zespole Franciszka Frączkowskiego w Galicji (1908) i w Sosnowcu (sezon 1908/09). Do wybuchu I wojny światowej grał też i reżyserował w Warszawie i w Wilnie.
Lata I wojny światowej spędził w Rosji, występując w Teatrze Polskim w Moskwie (1915/1916) i w Kijowie (1917). Krótko kierował moskiewskim Nowym Teatrem Polskim, w którym wystawił m. in. Dziady Adama Mickiewicza i Noc listopadową Stanisława Wyspiańskiego oraz polskim zespołem teatralnym w Mińsku Litewskim (1918,1919/1920), gdzie wyreżyserował kilka sztuk z polskiego repertuaru, m.in. Balladynę Juliusza Słowackiego oraz Śluby panieńskie i Damy i huzary Aleksandra Fredry.
W okresie międzywojenny rozwinął ożywioną działalność organizacyjna, aktorską i reżyserską w różnych miastach II Rzeczpospolitej. W latach dwudziestych był dyrektorem Teatru w Grodnie (1921/1925). Równocześnie kierował sceną w Białymstoku (1924/1925). Kolejno pracował w Słonimiu (1925) i Wilnie (1926/1927), gdzie występował w zespole Reduty. W 1931 r. założył Teatr Województwa Kieleckiego z siedzibą w Radomiu, gdzie wystawiono m.in. Pana Damazego Józefa Blizińskiego, Grube ryby Michała Bałuckiego i Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej. Lata trzydzieste spędził na prowincji, organizując zespoły teatralne i występując, m.in. w Grodnie i w Częstochowie.
W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Stanisławowie, gdzie pracował jako sklepikarz. Tuż po zakończeniu wojny światowej wyjechał do Częstochowy, a następnie do Rzeszowa, gdzie występował i reżyserował (także wspólnie z Wandą Siemaszkową) w Teatrze Ziemi Rzeszowskiej.
W marcu 1946 r. przyjechał do Szczecina i został dyrektorem prywatnego Teatru Polskiego powołanego do życia przez Stanisława Czapelskiego, z którym znali się od czasów moskiewskich. Był to pierwszy zawodowy teatr działający w Szczecinie po objęciu miasta przez polską administrację (wcześniej, w grudniu 1945 r. rozpoczął działalność amatorski Teatr Mały). Dzięki dyrektorowi B. Skąpskiemu pojawili się w Szczecinie aktorzy Maria Kalinowska i Jan Daszewski oraz choreografka Jadwiga Drac, którzy do końca swej zawodowej działalności związali się z tym miastem. Ten pierwszy w Szczecinie Teatr Polski zainaugurował swą działalność 15 kwietnia 1946 r. premierą komedii Aleksandra Fredry Damy i huzary . W ciągu pięciu zaledwie miesięcy dyrekcji Bronisława Skąpskiego, do sierpnia 1946, wystawiono pięć sztuk (łącznie 84 przedstawienia), w tym dwa w jego reżyserii (wspomniane Damy i huzary Aleksandra Fredry oraz Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej).Teatr zakończył swą działalność 31 sierpnia 1946 r. premierą Myszy kościelnej László Fodora. Siedzibą Teatru Polskiego był zaadaptowany budynek dawnej loży masońskiej przy ul. Swarożyca 5, gdzie do dziś mieści się szczeciński teatr o tej samej nazwie.
W sierpniu 1946 r. B. Skąpski przeniósł się do Słupska, gdzie reżyserował i występował w tamtejszym Teatrze Polskim. Organizował także przedstawienia w Lęborku.
W Lęborku zmarł tragicznie 31 maja 1947 roku i tam został pochowany.
